Δε νομίζω να θέλεις γάμο και παιδιά

Δύσκολη κατάσταση. Άλλη μια παρτίδα σχέσης είχε φτάσει στο τέλος τρεις γύρους μετά τον πρώτο άσσο. Μπήκα στο μπαρ σαν πληγωμένος τέντυ- μπόι.

-Τι έγινε ρε;

- Τέλος. Βάλε ρε Νίκο μια τεκίλα και πες λίγο Ζήκο να γελάσω.

- Μίλα ρε, τι έγινε;

- Τέλος λέμε. Η γκόμενα ήθελε αγάπη κι εγώ είμαι λέει των εκπτώσεων.

Κατέβασα την τεκίλα χτυπώντας δυνατά τη γλώσσα και τα σωθικά στα εκατό κιλά μαγκιά που νόμιζα πως σήκωνα στους ώμους. Δέκα shots later, η ομίχλη του καπνού, ο μπάρμαν Ζήκος και τα «αλανιάρικα» παιδιά που αντέχω εδώ και χρόνια, είχαν σβήσει κάθε ίχνος της τρίμηνης «κυράς».

Κόντεψα να πέσω νομίζω από το σκαμπό όταν ένα χέρι – δεν με έσπρωξε καν- σηκώθηκε πάνω από το κεφάλι μου μπροστά στο μπαρ και φώναξε: «τζιν τόνικ ζίκε και σβέλτα μην πετάξω κανένα ιπτάμενο στιλέτο και δεν έχεις και firewall καημένε μου». Ένα «συγνώμη» νομίζω πέρασε σαν κορδέλα τα αυτιά μου κι όλη η τεκίλα ξαφνικά μαζεύτηκε και φούσκωσε το παντελόνι μου μόλις διαγράφηκε στην άκρη της αυτοκρατορικής σκυφτής μου θέσης η εφαρμοστή γραμμή του ανοικτού πουκαμίσου της.

Δεν γύρισε καν να με δει.

Ούτε εγώ.

Ο Μπέμπης την ήξερε.

Έτσι σκυφτός και καρφωμένος στο ξύλινο μπαρ, ένοιωσα την κίνηση της ματιάς του προς το μέρος μου κι άκουσα
«αυτά παθαίνεις χωρίς firewall μπέμπη..τι να πεις..κρίμα στο παλικάρι»

Μόλις εδέησα να σηκώσω το κεφάλι αποφασιστικά έκανε μια στροφή από την άλλη πλευρά και την είδα να απομακρύνεται με μια απίστευτα κοριτσίστικη τσαχπινιά. Κι ότι θα έπαιρνα όρκο πως έμοιαζε με νταλικέρη που παράτησε τα παιδιά στο σπίτι και τάχα έφυγε για παράδοση στη Λαμία.

Ήμουν σίγουρος κι ας ήταν η φωνή γλυκιά. Αλλά έτσι ξεγελάνε αυτές. Κι έστριψα μπροστά στη οθόνη του Ζήκου με τα 48 μπουκάλια που πρέπει να μέτρησα κάποια στιγμή σε μια παλιά χαμένη παρτίδα.

Μόλις άνοιξα και το δεύτερο μάτι ηρωικά είδα τον Νίκο να κοιτάζει πάνω από το κεφάλι μου.
«Έγινε», φώναξε κι ετοίμασε το επόμενο σφηνάκι.
«Της όμορφης» , μου είπε, «στην υγειά σου»

Σηκώθηκα αποφασιστικά και πλησίασα προσέχοντας μόνο το περίγραμμα της πλάτης της. Μόλις φρέναρα στην μυρωδιά των μαλλιών της γύρισε.

«Δε νομίζω να θέλεις γάμο και παιδιά. Σεξ αντέχεις;»

Τρία χρόνια μετά, άπειρο χρήμα στα πόδια του μαγικού λογισμικού της, προσκυνώ ακόμα κι απαντώ στην ίδια πάντα τελευταία ερώτηση «Ναι».

The last real anwnymous για πάρτη σου..

[Σύρμα τώρα γιατί πλησιάζει]