Πολυπρισματική αντίληψη

Όλα πήγαν καλά.
Ο αυτουργός της ύπαρξης μου βρίσκεται και πάλι στην οικογενειακή εστία έτοιμος να συνεχίσει την υπερπροστατευτική του τυραννία από εκεί που την άφησε.

Μόλις ανασάναμε όλοι από το κακόγουστο συμπαντικό αστείο μας ειδοποίησαν από την αστυνομία πως κάηκε ένα σπιτάκι που έχουμε στο κτήμα στο χωριό.

Σε ένα κτήμα τριών στρεμμάτων όπου οι γονείς μου ψυχαγωγούνται με ασχολίες αντιδιαμετρικές των δικών μου επιλογών, καλλιεργούν τα λαχανικά τους, φροντίζουν τις ελιές τους και κανακεύουν τα άνθη των λουλουδιών τους.

Το οίκημα (...) ένα δωματιάκι 3 επί 3 είχε όλα τα "άχρηστα" (;) σχολικά βιβλία των παιδικών μας χρόνων, μια παλιά ντουλάπα με κουβέρτες , μια σόμπα από τις πιο παλιές με ξύλα, δυο κρεβάτια, έναν νεροχύτη , δυο τρία φλυτζανάκια για καφέ, καφέ, ζάχαρη και μερικά πιάτα με μαχαιροπίρουνα.

Στο πίσω μέρος του "σπιτιού" μια αποθήκη 2 επί 2 με όλα τα σύνεργα των γεωργικών ασχολιών και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Ρεύμα δεν είχαμε. Το δωμάτιο ήταν αυθαίρετο, στη μέση του πουθενά μέσα σε ένα μικρό χωραφάκι στην ουσία όπου οι γονείς μου γούσταραν να περνούν τα μεσημέρια τους.

Όλοι στο χωριό είχαν βοηθήσει στο χτίσιμο. Όλοι έπαιρναν από το χωράφι. Επρόκειτο για μία παγκοσμιοποιημένη δικτύωση παραγωγής και κατανάλωσης με απώτερο στόχο την καλή παρέα.

Συχνά στο παρελθόν οι γύφτοι λεηλατούσαν τον χώρο εντός. Τι έπαιρναν; Τον καφέ, τη ζάχαρη και τα φλυτζανάκια του καφέ..

Ο πατέρας μου , άρρωστος που δεν άντεχε πολλές ταλαιπωρίες τους είχε σημείωμα στην είσοδο
"ΠΑΡΤΕ Ο,ΤΙ ΘΛΕΤΕ. ΜΗ ΣΠΑΤΕ ΤΟ ΤΖΑΜΙ. ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΑ"
γιατί δεν μπορούσε να πηγαίνει συνέχεια στο διπλανό χωριό ώστε να αλλάζει τζάμι.

Όταν είχε λύσει το θέμα αυτό (δεν μας ξαναέσπασαν το τζάμι) βρήκε χασίς στο δωμάτιο.
Στο χωριό όλοι σχεδόν ήξεραν πως κάποιος πάει στο δωματιάκι ώστε να απολαύσει το όνειρο του.
Ευθυνόφοβος και φιλήσυχος άνθρωπος ο πατέρας μου ανησύχησε μήπως βρει τον μπελά του.

Μια άλλη φορά βρήκαμε κεριά στο τραπέζι και τσιγάρα.

Και σήμερα το πρωί όταν πήγαινα στο νοσοκομείο το κινητό δέχτηκε κλήση από την αστυνομία.

"Σας έκαψαν το σπιτάκι"

Έξω από το σπιτάκι , στο κτήμα, οι γονείς μου είχαν χτίσει ένα μικρό εκκλησάκι στο όνομα του αγίου που φέρω το όνομα του κι ούτε που πατούσα ποτέ. Σπάνια δηλαδή, αλλά αυτή τη φορά σφίχτηκε η καρδιά μου με τα νέα.

Δεν άντεξα φυσικά να το πω σε κανέναν.
Στο δωμάτιο του νοσοκομείου το έπαιζα αδιάφορος και το 'πα στη μάνα μου όταν βγήκαμε έξω.
"Δεν αντέχω να σε πάω να το δεις. Πες τον Χρήστο", τον αδερφό μου

Τώρα η μέρα τελειώνει.
Ο πατέρας είναι στο σπίτι. Έμαθε για το σπιτάκι στο χωριό. Θα σπάραξαν τα μέσα του.
Η μάνα μου με τον αδερφό μου τηλεφώνησαν. "Δεν έμεινε τίποτα. Στάχτες τα βιβλία σου"

Όταν πήγαινα καμιά φορά πάντα ξεφύλλιζα κάτι βοηθήματα του Πατάκη και θυμόμουν..

Ήρεμος πια και λίγο κουρασμένος με στέρεη την πεποίθηση πως όλα γίνονται για κάποιο σκοπό κι αν δεν γίνονται έτσι, πρέπει εμείς να τους δίνουμε νόημα, αναρωτιέμαι πόσο θα επηρεαστώ από αυτές τις μέρες.
Πόσο πιο κυνικός θα γίνω εξαιτίας της λαχτάρας από την υγεία του πατέρα μου;
Πόσο πιο μισάνθρωπος από την αγνωμοσύνη των ανθρώπων;
Πόσο πιο οχαδερφιστής στο όνομα της συμβατικής μου ηρεμίας;

Διαθέτω πολυπρισματική αντίληψη, πίστευα πάντα. Μα αυτή η τάση να γουστάρω όλο και λιγότερο τον κόσμο γύρω μου, νομίζω είναι τάση που δεν αλλάζει κι είναι κι αυτή η ζωή που πιο πολύ με επιβεβαιώνει παρά με αναιρεί..