Τι μου τη δίνει στα blogs

Κι όχι ότι δίνει κανείς δεκάρα τι μου τη δίνει αλλά κι απ'την άλλη σιγά μη σκάσω ποιος θα μ'ακούσει και τι θα ξεράσει η ευήθης του νόηση.
Μια κραυγή στο βουνό είναι το blog αλλιώς είναι επιδειξιομανία ενός paranormal καταπιεσμένου σεξοθυρεοειδούς.

Όπερ, αν μ'ακούσει κανείς εδώ πάνω στην κορφή του μισοχιονισμένου τοπίου, καλύτερα να στρίψει αριστερά.

Μου τη δίνουν:
1. Τα post που είναι πάνω από 500 λέξεις. Με απωθούν λόγω μεγέθους και με προϊδεάζουν να βαρεθώ.
2. Τα σχόλια που γεμίζουν σάλια υποταγής εμπεριέχοντας πάντα κάποιον ευσεβή πόθο διαδικτυακής συνουσίας (και όχι μόνο), τέσπα αυτά τα μουσκεμένα βρακάκια που θυμίζουν στύση γαϊδάρων στη στάνη κάποιου βιομήχανου βοσκού.
3. Η αυτοπροβολή όταν εστιάζει σε επαγγελματικά εγχειρήματα και σεξουαλικά ατοπήματα (που σιγά και μη δηλαδή).
4. Η απουσία συνδέσμων σε γειτονικές στάνες.
5. Η μαλακία στην άποψη όταν τεκμηριώνεται εμετικά στο post ενώ αναιρείται βαυκαλιστικά σε κάποιο comment (εε..εγώ δεν είπα πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις)

Μπλιαχ

Στο όνομα της σαρδόνιας προσωπικότητας μου, Ορκίζομαι (ορκίζομαι) να μην περδικλωθώ (να μην περδικλωθώ) σε καμία από τις άνωθεν λακούβες (σε καμία από τις άνωθεν λακούβες), παρά μόνον εάν αποποιηθώ της αξιοπρέπειας μου (παρά μόνον εάν, που σιγά και μη), ανακαλύπτοντας τους δικούς μου λασπωμένους βούρκους (αυτό).