Η Προδοσία κι ο Σίσυφος

Δεν γλιτώνει κανείς. Μόνον ίσως κάποιος μακάριος πτωχός τω πνεύματι. Αντιμέτωποι με την προδοσία ερχόμαστε όλοι.
Άλλες φορές με την μορφή της σεξουαλικής ή συναισθηματικής συνειδητής παράκαμψης του συμπορευόμενου παρτενέρ κι άλλες φορές με την έννοια της ξαφνικής παύσης που μας επιβάλλεται.

Αποδίδουμε τότε, χαρακτηρισμούς όπως αγνωμοσύνη, ανοησία, ασυνειδησία εν βρασμώ, νανουρίζοντας και καθησυχάζοντας την κοιμισμένη συνείδηση μας για την ψυχολογική ήττα που έχει υποστεί εφόσον είναι αδύνατο να παραδεχτούμε πως όταν όλα φώναζαν «πρόσεχε» εμείς κοιτούσαμε τα λυμένα κορδόνια των παπουτσιών μας με μια σισύφεια χαριτωμενιά. (αχ, τι καλά που είναι πάνω στο βουνό)

Πρώτη μας κίνηση είναι πάντα η Προυστική ανάγκη εκούσιας εμφύτευσης σε μυαλό και σώμα της δυστυχίας που μας έχει κεραυνοβολήσει.
Τα «γιατί» και τα «πως» μας μεταμορφώνουν ανά νανο- second από λιοντάρια και serial killers σε κακόμοιρα κοριτσάκια με σπίρτα στην άκρη ενός χιονισμένου δρόμου μιας γειτονιάς ελίτ. Κι έτσι πορευόμαστε, κατακρεουργώντας ηδονικά κάθε πτυχή του είναι μας. Και μέσα από τις μαλάξεις στην καρδιά και το χτύπημα στις φλέβες βιώνουμε την πληρότητα του απόλυτα ευτυχισμένου δυστυχή.

Δεύτερη κίνηση είναι το αλύπητο αυτομαστίγωμα για την ανυπέρθετη βλακεία να επιτρέψουμε τέτοιο χτύπημα, εφόσον με δεδομένο πως όλοι μα όλοι πιστεύουμε πως είμαστε πιο έξυπνοι από ότι φαινόμαστε (και από ότι αποδεικνυόμαστε επίσης) αδυνατούμε να παραδεχτούμε την φτενόφλουδη άμυνα που επιτρέψαμε στο όνομα της θνητής ανθρώπινης μας ύπαρξης. Βιώνουμε τον εξευτελισμό, τον εξοστρακισμό με μένος ενάντια σ’αυτόν που βρίσκεται πάντα εκεί (τον εαυτό μας) κι αυτόματα θέτουμε κριτήρια προγραμματισμού σε ότι από λάθος ή πλάκα του σύμπαντος πέσει στα δοντάκια μας στο μέλλον.

Κι όταν όλα παίξουν τους ρόλους τους χωρίς διακοπή, χωρίς καμιά ασυνέχεια στην πορεία των αυτοπυρπολισμών, μόνο τότε, ηρεμούμε. Κι αρχίζει το δράμα του επόμενου βήματος.
Να μιλήσεις ή να σιωπήσεις;
Να ζητήσεις ή να αποχωρήσεις;
Να καταλάβεις ή να μην εξευτελιστείς πιο πολύ;

Στην wekepedia, διαβάζω για τον Σίσυφο πως «όλα άρχισαν όταν ο Δίας αποπλάνησε την Αίγινα». Μια προδοσία ήταν κι αυτή λοιπόν. Μια πλάνη.
«Ο πατέρας της Αίγινας , Ασωπός ,ζήτησε από τον Σίσυφο να του πει τι γνωρίζει και αυτός συμφώνησε αφού ο Ασωπός για αντάλλαγμα του έταξε ότι μια πηγή με νερό θα αναβλύζει ασταμάτητα από την ακρόπολη της πόλης του». Πάντα υπάρχει το κίνητρο. Κι η προσδοκία. Εκεί εντοπίζεται κάθε πηγή της προδοσίας.
«Ο Σίσυφος γνώριζε πολλά για την υπόθεση και τα είπε στον Ασωπό». Έτσι. Η παραδοχή της αυτοπροσφοράς, της αυτοανθρωποθυσίας μας είναι μέγα διαπίστευμα.
Ο Δίας έστειλε τον Σίσυφο στον Άδη κι εκείνος κατόρθωσε να ξεγελάσει τον άρχοντα των νεκρών,
μόνο που τότε…
«Ο Άδης, αδυνατούσε να πάρει τις ψυχές των θανατηφόρα τραυματισμένων ανθρώπων και ζώων κι ο κόσμος γέμιζε σιγά-σιγά από τραυματισμένα, ακρωτηριασμένα και ανήμπορα έμψυχα όντα». Τι θα κάνουμε τώρα χωρίς βαρβάρους μου είχε πει ο θείος κάποτε και το βλέπω ξεκάθαρα τώρα. Τα σπασμένα τσόφλια της ψυχής χτίζουν στέρεες φωλιές.
Κι όχι να μη μιλάς και να σιωπάς.
Να μην ζητάς κι όμως ν’αποχωρείς.
Να μην καταλαβαίνεις και να μην εξευτελίζεσαι.
Να συνεχίζεις με ψηλά το κεφάλι.
Και να φεύγεις χωρίς «αντίο».

(Πάνω από 500 λέξεις το post. Πρέπει να αλλάξω αλφαριθμητική δήλωση στα απωθητικά στοιχεία των blog)