Ρομάντσα, Μοναχικοί Περίπατοι κι άλλες ανοησίες

Δεν προβληματίζομαι συχνά για ερωτικο-ρομαντικο-συναισθηματικές καταστάσεις. Την έχω περάσει την ασθένεια του σκέπτεσθαι και του φιλοσοφείν ακόμα, προ πολλού. Στις συχνές μάλιστα περιπτώσεις που επιχειρούν οι φίλες και φίλοι σκίουροι να με σύρουν σε μία τέτοιου βεληνεκούς αναζήτηση απαντήσεων, καγχάζω σαρδόνια δηλώνοντας σαν ένας σαφώς ανώτερος Bukowski πως «Η αγάπη είναι μία μορφή προκατάληψης. Κι εγώ προσωπικά κουβαλάω τόσες πολλές άλλες προκαταλήψεις»

Το ξέρουμε όμως καλά, εμείς οι οχυρωμένοι, έρχονται στιγμές που το κενό, μια ναρκωμένη δυναμική ή ένα έντεχνο Knock Knock στην καγκελόπορτα του νου σε φέρνει άξαφνα σαν έτοιμο από καιρό σαν θαρραλέο στην πρώτη γραμμή της άμυνας και κάνει τόσο σαματά που θες δε θες , αρχίζεις να τινάζεις τις σκέψεις αλώνοντας όλες τις πεποιθήσεις.

Η μοναξιά, η επιλογή, όποιων κι αν είναι η ευθύνη, σε έναν ακύμαντο περίπατο σε κάποιο από τα ήσυχα σοκάκια της ζωής μπορεί να κρύβει πρόκληση (έκπληξη), φόβο (συνήθεια), ανία (επανάληψη) κι είναι όλα αυτά ίδια κι απαράλλαχτα σε όλους.

Τα συναισθήματα δεν έχουν φύλο. Ανήκουν στο πεδίο ορισμού της ίδιας συνάρτησης κι ας μην καταλήγουν πάντα στις ίδιες αντιδράσεις , κι ας μην καλύπτουν πάντα όλες τις κουκίδες στο σύνολο τιμών. Δεν είναι δηλαδή πως οι άντρες δεν νοιώθουν τόσο ή πως οι γυναίκες αισθάνονται παραπάνω. Ίσως οι θηλυκές ύαινες να έχουν ισχυρότερη συνείδηση επιβίωσης κι ίσως τα αρσενικά θρασύδειλα ολογράμματα να αδυνατούν να αντιληφθούν τον κίνδυνο σε κάποιες περιπτώσεις. Η γαλήνη όμως και το δείλιασμα μαζί που προκαλούν ο ήχος το ξημέρωμα σε μια ακρογιαλιά και οι σκιές σε ένα μισοσκότεινο στενάκι στην άκρη ενός χωριού ,είναι για όλους ίδια.

Ορίζει συμπεριφορές, αλλάζει αποφάσεις, άλλοτε σε κάνει να γυρνάς για λίγο πίσω το κοιτάς, να κοντοστέκεσαι , να συναντάς στις πέτρες τις σκέψεις που τσαλακώνουν κάθε κίνηση… Σε όλους ίδια. Κι ας είναι πιο βάρβαρο για αυτούς που διάλεξαν κι όχι για αυτούς που βρέθηκαν απλά εκεί.

«Να πάρεις μιαν απόφαση και να’σαι παλικάρι» μου είπε κάποτε η μάνα μου και σαν σφυρί στο αμόνι χτυπά η φράση κάθε φορά που στρίβω σκλάβος κι αφέντης σε μια επανεκκίνηση συνείδησης. Ευτυχώς όχι συχνά.

Γιατί η ζωή πάντα παραμονεύει. Επιτίθεται. Εκπλήσσει. Κι αν τύχει να πιάσεις ένα χέρι στην αναπλαστική αυτή σου ουτοπία , το βασανιστήριο πριν καν το πάρεις μυρωδιά αστράφτει τα πιο γερά χαστούκια αίγλης και μεγαλείου και σ’ ακυρώνει με ένα τίναγμα τριών δευτερολέπτων. Κι είναι τόσο τρομερό και τόσο επικίνδυνο αυτό και τόσο γελοίο σε αναπαριστά που ενώ φαντάζεσαι το βάρος της απογοήτευσης του τέλειου εαυτού σου να βαυκαλίζεται στους ώμους ενός Νίτσε , δεν γίνεσαι παρά ένας επιθεωρητής Κλουζό χαμένος στον διάδρομο ενός Μεγάρου που βρέθηκες ερήμην σου.

Ο έρωτας σαν αεράκι σκορπίζει και περνά. Το ρίγος καταλαγιάζει την κάψα του κορμιού. Κι η παγίδα αυτής της δαιμονικής κατάρας που λέμε προστασία προφυλαγμένη με παρωπίδες συνήθειας κι αδυναμίας παραμονεύει σαν κουκούτσι σε φυσοκάλαμο να σε πετύχει στο δόξα πατρί την πιο απρόσφορη στιγμή.

«Κυνικός είναι αυτός που γνωρίζει την τιμή του καθενός και την αξία κανενός» κι οι άνθρωποι οπωσδήποτε, έχεις δίκιο συνείδηση, δεν έχουν εγγύηση lifetime.

“έπαψες να γελάς..κι άνοιξες τα μεγάλα σου μάτια κοιτάζοντας τον αρχάγγελο να γυμνάζεται σε μια πύρινη ρομφαία- "ανεξήγητο" είπες "ανεξήγητο δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους όσο και να παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι” κι είναι άραγε αιδημοσύνη η παραδοχή μιας συμφωνίας τόσο βροντερής;

Θέλω να γελάσω τόσο τρανταχτά, να σκορπίσω τόσο δυνατά ,θέλω να απλώσω τόσο βίαια τον ποταμό των σωθικών μου ήχων. Να χτυπηθώ σαν το μικρό παιδί στο πάτωμα όταν μου γαργαλά ο θείος μου ο πιο αγαπητός, κάθε γυμνό μου μέλος. Και θέλω να γελώ με την καρδιά μου ώρες, μήνες μέχρι να πεταχτεί λυτρωτικά η άτιμη η φλούδα που στάθηκε στραβά σαν θλίψη στο λαιμό σε ένα ξέσπασμα γαργαλητού σε έναν παλιό περίπατο.

[Αντέγραψα και παραποίησα πολλούς αλλά "Deceiving others. That is what the world calls a romance"]

Θα κάνω λίγες ημέρες διακοπές. Δεν νοιώθω καλά. Πάλι Χαρδαβέλα βλέπω.