Σαν κακόγουστο αστείο

Το Σαββατοκύριακο ήταν αβυσσαλέο. Το μεσημέρι ρετσίνα με εδέσματα στον ήλιο, μετά καφές στο πλακόστρωτο, 2-3 ώρες ξεκούραση στον καναπέ με κοινωνικούς σχολιασμούς περί γνωστών κι αγνώστων με τους φιλοξενούμενους και το βράδυ, ποτό στο μπαρ, μετά στη Ντίσκο όπου νοιώσαμε και πάλι παιδιά , ύστερα μπουζούκια ώστε να ανασάνουμε από την νοσταλγική σφαλιάρα του Αμπονεμπι Αμποεμπε και τέλος μπουγάτσα και λουκουμάδες στις 5 τα ξημερώματα.
Καλό ξημέρωμα και καλό μήνα είπαμε και ο καθένας πήρε τον δρόμο του.

Το πρωί αναγκαστήκαμε να σηκωθούμε ώστε να αποχαιρετήσουμε τους εξ' Αθηνών και οι υπόλοιποι, κλείσαμε τα κινητά και πέσαμε για ύπνο, παραδομένοι στις πιο όμορφες σκέψεις.

7.15 το σταθερό είχε κλήση. Μια φίλη. Δεν είχα κουράγιο να απαντήσω.
8.30 ένοιωσα στοργή, πληκτρολόγησα τον αριθμό της και ταυτόχρονα άνοιξα το κινητό.
Στην τρίτη στροφή του κουτσομπολικού μας τραγουδιού ακούστηκε το κινητό. "Μαμά"
Απάντησα φυσικά.

"Ο μπαμπάς δεν είναι καλά. Τρέξε"

Ο πανικός κατέκλυσε κάθε μου μυ. Ξαφνικά δεν μπορούσα να δέσω τα κορδόνια από τα παπούτσια μου. Κι όση ώρα φορούσα το μπουφάν και το κασκόλ, σκεφτόμουν πως είναι Πρωταπριλιά, αλλά δεν γίνονται τέτοια αστεία. Ούτε εγώ δεν θα έκανα τέτοιο αστείο.
Κι όμως μέσα μου, τα ελάχιστα λεπτά που πέρασαν μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητο, σκεφτόμουν πως θα ήθελα πολύ να είναι ένα αστείο.
Ακόμα κι όταν πάρκαρα έξω από το σπίτι, μέσα μου φώναζα πως είναι Πρωταπριλιά.

Άνοιξα την πόρτα και μύρισα τον πανικό κι εκεί.
Το ασθενοφόρο ερχόταν.
Ο άνθρωπος που έζησε μαζί μου κάθε σημαντική στιγμή και κάθε ασήμαντη ακόμα κι όταν δεν ήθελα, σχεδόν ήταν έτοιμος να παραδοθεί.
Τη μια στιγμή σωριαζόταν στο σώμα του δεν ξέρω πως και την άλλη με δυναμισμό μου έλεγε "Να προσέχεις τη μάνα σου"

Θυμάμαι κάτι μαλ**** που του έλεγα πως θέλω ακόμα να κάνω πολλά και θέλω να με δει. Πως θέλω να δει τα παιδιά μου, αν είναι δυνατόν!

Το ασθενοφόρο ήρθε γρήγορα. Τα δύο παιδιά που μπήκαν στο σπίτι , ευγενικά μας καθησύχασαν. Ακολουθήσαμε με τα αυτοκίνητα.

Πρέπει να έκανα τουλάχιστον για 20.000 ευρώ , παραβάσεις στο δρόμο για το νοσοκομείο.

Τρεις ώρες μετά, ήταν λίγο καλύτερα το σώμα του πατέρα μου. Το πνεύμα του εντελώς κουρασμένο κι ανήσυχο όπως πάντα.

"Να προσέχεις τη μάνα σου"

"Να πας σπίτι. Φύγε. " και να κλαίει.

Σαν ναρκωμένος βγήκα στο διάδρομο.
Να χέσω και τις γκόμενες και τα λεφτά και τα ταξίδια και τις δουλειές.

Μια μούντζα ήθελα να ρίξω σε όλες τις μαλακίες που ξεστόμισα και που διάβασα αυτές τις μέρες.

Τα μου χαχα και τα βοϊδο-σούργελα πέρασαν από το μυαλό μου και τα κλώτσησα.

Την ηλίθια σαραντάρα φίλη που χόρευε στο τραπέζι χτες ήθελα ξαφνικά να την πλακώσω στα χαστούκια.

"Εκατό κιλά μαγκιά" όμως έπεσαν και με έλιωσαν μόλις του κράτησα ξανά το χέρι.

Σαν πρωταπριλιάτικο αστείο, η ζωή γαμώτο μου κι αυτός που πάει να φύγει ένοχος που θέλει να εγκαταλείψει. Λες και είναι δικό του θέμα.
Κι αυτός που μένει ένοχος για όλα όσα δεν πρόσεξε ποτέ αλλά ένοχος πιο πολύ για όλα όσα πρόσεξε και δεν άξιζαν.

Τώρα 1.15 γύρισα σπίτι κι αύριο λέω πως ίσως κάποιος , κάτι μας δώσει μία ακόμα ευκαιρία.

Καλό ξημέρωμα και Καλό μήνα